Önce...
Bir hayli zaman önce...
Heyecandan,sevinçten ölecekmişim gibi,her an seni görecekmişim gibi yaşamaya başladım hayatı.
Böyle değildim senden önce
Tam herşey bitti derken tanıdım...sevdim seni!
Seni göreceğim zamanlar tarifsiz bir mutluluk,belki saçma ama engel olunamayan bir tebessüm dudaklarımda...
Aşk işte böyle yapar insanı derler...böyle bir duygudur aşk,böyle bir tutku...
Sonra...
Aniden durdu zaman,senden sonra...
Yok oldu tüm heyecanlarım,sevinçlerim
Dört yanım kapı-duvar,dört yanım sessizlik,dört yanım sensizlik...
Çarpıp kapıları,indirmeli tüm camları
Kırık-dökük,virane kalmalı heryer...
Bu şehirden gitmeliydim,ertelemeliydim hayatı
Kaçayım her sokaktan,her anından...dedim
Yapamadım...Bu şehri sana bırakamadım...
Şimdi ise...
Ölü toprağını silkmeye çalışıyorum üstümden...
Topladım tüm cam kırıklarını,tüm can kırıklarımı!
Bu şehri sevmeye başladım yeniden
Herşey zamanla değişiyormuş,yokoluyormuş...Yalan
Değişmez,yokolmaz hiçbirşey
Unutulmaz,sadece eskir...o kadar
Acıyı hafiflettim,sensiz hayatımı benimsedim...o kadar
Varlığın-yokluğun arası o düşten kurtarıyorum kendimi artık...
Dönsende kıymeti yok gözümde artık...
Söylesene;
Ben seni unutuyo muyum ne?